در جهانی که پر از امید های واهی است، ناامیدی کیمیاست. انسان در بحر به فکر خوشی و خشکی است، انسان در اعماق دریاست که چشم هایش به حقیقتی بزرگ باز میشود. حقیقتی انکار نشدنی که برای فهمیدنش حتما باید آنجا میبودند. ناامیدی یک پرتگاه است.
ناامیدی یک پرتگاه است اما ما را به سوی حقیقت پرتاب میکند و آنجا جاییست که امنیتی غیر قابل توصیف دارد. هر که در بی ایمانی سر کند بلاخره ایمانی راسخ را چنگ میزند و این ریسمان او را متحد و یکپارچه میکند. اصل ما انسانها و رویای ما انسانها در جایی شکل میگیرد که از هر لحاظ در بی ثباتی و بی معنایی قرار داریم.
این بی ثباتی و بی معنایی ما را در یافتن حقیقت خویشتن یاری خواهد داد. اگر بگویم همه یکی است و یکی همه است حتما خواهید گفت که جمله ای بی معنا را بر زبان آورده ام، چون چیزی که حقیقت نداشته باشد لایق استحقاق نیست.
اما زمانی که معنایی عمیق را میابیم، حس وحدت با آدمیان ما را با آنها یکی خواهد کرد. این یکی شدن ما را در ثباتی ابدی حفظ خواهد کرد.
صدای گلوله های ترس و بی ایمانی را میشنوم که مردمم را به سمت امید های واهی میکشاند و این که این امید زیبا آن ها را مسحور میکند مرا آزار میدهد. اینجا شهر امید های واهی است.
تمام
نویسنده: علیرضا ذکاوتمند
